75 1173 Jellema C O
= Extensive and very interesting and nice collection of letters by the poet/ Germanist C.O. Jellema (1936-2003) to the Germanist Paul Sars. Jellema and Sars first met at the presentation of the Dutch translation of Paul Celan's poetry (Gedichten (1988), translated by Frans Roumen, w. commentary by Paul Sars) and from their common interest a close friendship grew. A few letters accompanied by the original inserts and also including 3 AUTOGRAPH POEMS SIGNED (2x added and 1x incorporated in a letter): "Ik heb je eenmaal slapend meegemaakt (...)" ["opgeschreven voor Paul Sars 3 X 88"], "Opdracht" ["opgeschreven voor Paul Sars 4 X 88"] and "Vragen naar zin (...)" [in a letter dated "zondagmorgen, 17-3" [1991]; later published as "Sonnet voor Paul S."]. The intimate letters concern personal as well as professional matters and deal i.a. with Paul Celan, poetry, poetics, translations, Gerrit Achterberg, Jan Siebelink, Martinus Nijhoff, publications, emotions, dreams, memories, love, religion, appointments etc. "(...) Ik heb alleen het gedicht, dat mij verder helpt. Want als het zwijgt ben ik nergens. (...) Weet u, ik verlang naar verlossing uit wat ik niet ben. Dat is de paradox van mijn bestaan. Door iemand / Iemand. Waarover ik altijd schrijf. De wederhelft, het gedroomde andere ik (...)" [20-21/09/1988]. "(...) Voor mij is intimiteit, geestelijke en lichamelijke, nog steeds iets heel bijzonders. Ouderwets en ook wat hulpeloos in een tijd dat "alles moet kunnen en mogen". Ik ga zeker niet vrij uit voor het verraad van intimiteit, en ben daarom geen moralist, maar ik ken ook het verdriet om verraden intimiteit en hoe eenzaam dat maakt (...)" [28/09/1988]. "(...) Mijn moeder hield niet van mijn vader, zij duldde hem, maar had slechts een beperkt respect ("hij was een in-goed mens" - hoe vernederend kan zo'n uitspraak van respect zijn!); zij was in hem teleurgesteld, omdat hij niet beantwoordde aan haar eeuwige jonge-meisjes-droom. ZIj deelde zijn interesses niet, zijn levens instelling niet; hij niet de hare (...)" [12/X/1988]. "(...) Niet voldoen, door de mand vallen - je zult het misschien niet geloven, maar toen ik bij je was, moest ik die twijfel, aan wat ik ben en te bieden(?) heb ook regelmatig onderdrukken. Ik heb er gelukkig veel minder last van dan vroeger, maar toch - en zeker, zoals in ons geval, als er per brief al een vertrouwdheid ontstaan is. Maar ik weet ook, van mezelf, dat de vrees om niet aan verwachtigen te beantwoorden, ogenschijnlijk een inferioriteitsgevoel, ook te maken heeft met een te hoog gestelde zelf verwachting, een Über-Ich... Maar hoe goed is het om elkaar zulke dingen dan toch te kunnen zeggen (...)" [30/XI/1988]. "(...) Ik wou alleen maar zeggen, dat liefde geen aarzeling kent. Al dat gepraat van zullen we wel, zullen we niet leidt tot niks. De hartstocht aandurven - want alles is kapot te rationaliseren. (...) verliefd durven worden, hartstikke verliefd (zoals Goethe nog op z'n oude dag) - dat is vitaal, maakt creatief (...)" [10/03/1989]. "(...) En nu schrijf ik een van mijn (voorlopige) formuleringen voor je over: Poëzie ontstaat pas daar, waar het lot tot spreken wordt gebracht. Niet als schuld verklaring aan een ander adres, niet als verdoezeling van eigen of andermans onmacht, maar als het zo en niet anders gezondene, als van gene zijde (...)" [28/10/1989]. "(...) wat zou het heerlijk zijn als er geen burgerlijke stand bestond, en geen doopboeken werden bijgehouden, als wij onze leeftijd alleen maar zouden kunnen voelen: oud als je verdriet hebt en dan weer jong als de geest zicht op vleugels gedragen voelt (...)" [29/01/1990]. "(...) ik heb het gevoel, dat alles wat er over Reve te zeggen valt zo absoluut ook weer weerlegbaar is, behalve dat hij een groot stilist is, een uniek stilist: Reve lezen is kunstgenot (...)" [15/05/1990]. SEE ILLUSTRATION PLATE XXXIII.